Elephant Jungle

Het is inderdaad moeilijk om weg te gaan en de draad van alledag weer op te pakken, je ondertussen afvragend hoe het alle dieren (en mensen!) die ik achterlaat vergaat.

Het zal duidelijk zijn: ik heb enorme bewondering voor Lek, die als een rebel tegen veel tradities van haar cultuur in gaat en probeert een ander bewustzijn te creeren.
Ik heb minstens zo veel bewondering voor alle mensen die hier naar toe komen om een steentje bij te dragen aan dat werk, en die hopelijk een stukje daarvan thuis uitdragen.

Het valt me telkens op hoe veel jonge mensen hier naar toe komen, uit de hele wereld. Net klaar met een studie, of tussen twee banen in, na een verbroken relatie of koppels op huwelijksreis. USA, Australie, Canada, Azerbedzjan, Oostenrijk, Japan. Op een enkele uitzondering na (die zijn er natuurlijk, dat kan haast niet anders) mensen met een warm hart, liefde voor dieren, dikwijls vegetarier, en behoorlijk wat levenservaring. Als je hier bent lijkt de wereld erg klein.

ENP heeft een tweede stuk grond aangekocht, dat wordt Elephant Jungle genoemd. Niet te verwarren met Elephant Heaven, dat is een stuk dat ze in bruikleen hebben van de provincie. Elephant Jungle is ongeveer anderhalf uur rijden van ENP. Niet over mooie asfaltwegen, maar over onverharde wegen en bergpaden. Het is een terrein dat ontbost is. Er moet nieuw bos worden aangelegd. Over een paar jaar zullen daar de eerste olifanten naar toe worden gebracht. Olifanten die, in tegenstelling tot in ENP, niet direct met mensen in contact zullen komen, en zo veel mogelijk in de natuurlijke staat zullen leven.

Een trip naar Elephant Heaven zat er dit keer niet in. Door de regentijd is het nat en glad en daarom te gevaarlijk om de tocht daar naar toe te ondernemen.

De regentijd is de tijd om bomen te planten. We zijn daarvoor met een groep mensen naar Elephant Jungle gereden. Bij 'bomen planten' moet je niet denken aan jonge bomen die al een paar meter hoog zijn, maar echt zaailingen, die in hun eerste jaar zijn. Alleen de ochtend is geschikt om te planten. In de middag regent het, of het is te warm. Dat betekent dat je echt niet zo hard opschiet. Er moet een paar hectare worden aangeplant, en op een ochtend doe je met een groep van een man of twintig niet meer dan zeg 40-50 vierkante meter.
Dit is overigens een project van Antoinette van de Water, een Nederlandse vrouw die de stichting Bring the elephant home heeft opgericht, en die nauw samenwerkt met Lek.

In de middag hebben we gewerkt aan een mudhouse (geen madhouse!). Dit wordt de opslagplaats van zaden en de kraamkamer van nieuwe bomen en planten.

Het terrein is prachtig. In gedachten zie ik al voor me hoe het er over een tiental jaren zal zijn, als de eerste olifanten er hun leefomgeving hebben.

Het bos rond het oorspronkelijke ENP is overigens niet onbedreigd. Daarom worden er zo veel mogelijk bomen beschermd. In het animistische/ boeddhistische geloof huist er een geest in elk levend wezen. Als je deze geest aankleedt is hij beschermd. Niemand zal een boom die een oranje (= gezegende) sjerp dreaagt omhakken.

De dag voor mijn vertrek was er veel onrust in het park. De honden gingen te keer en vielen elkaar aan, de olifanten trompetterden. De hele dag door was er vuurwerk. Het begon al vroeg in de ochtend: harde knallen, alsof er een geweer werd afgeschoten. Naarmate de dag vorderde werd dit frequenter, harder, en werden er ook vuurpijlen afgeschoten. Wat bleek: er was een dorpsbewoner gestorven, en die zou die middag gecremeerd worden. De hele dag door werd er vuurwerk afgestoken, wat eindigde om 5 uur (het moment waarop het lichaam werd verbrand) met een enorme serie knallen, om de hemel te openen opdat de geest van de overledene de hemel kon binnengaan. Is dat geen prachtige gedachte?