Woestijn
Door: Klaaske
Blijf op de hoogte en volg Klaaske
12 Juli 2010 | Mongolië, Ulaanbaatar
Als ik aan een woestijn dacht zag ik altijd een beeld voor me van een eindeloze gele zandvlakte met hier en daar een palmboom, een kameel, en luchtspiegelingen waarin verdwaalde reizigers zich op handen en voeten voortslepen snakkend naar water. De stripverhaalversie van de woestijn zeg maar. Hier in Mongolie is dat beeld totaal veranderd.
Ja, ik heb ook gesnakt naar water, en ik heb op handen en voeten door het zand gekropen. Maar er is veel meer. De Gobi is een woestijn vol met leven, met voortdurend wisselende landschappen, snelle temperatuurswisselilngen, en allerlei kleuren. Er zijn zandvlakten, maar ook gebieden waar een hele fijne zwarte kiezel de boventoon voert, bergen, zandduinen, dorpjes, alleenstaande gers waar een enkele familie woont, een wegennet van wielsporen waarlangs soms palen met hoogspanningskabels staan.
De temperatuur kan tot boven de 40 graden oplopen en als er dan een wolk voor de zon schuift daalt het in een klap tot 28, 29 graden, en dat voelt KOUD! Vaak is er een bijna snijdende wind. Ofschoon het weinig regent kan er plotseling een zware bui vallen. De nachten zijn koud, maar de lucht is dan vaak helder waardoor je duizenden sterren ziet.
We hebben elke dag grote afstanden afgelegd, en dat vind ik jammer. Aan de andere kant zou ik niet zo veel verschillende kanten van de woestijn hebben gezien als we minder hadden gereisd.
We hebben vele keren gekampeerd hoewel er ook ger-kampen zijn waar we hadden kunnen overnachten, maar dan zou ik de meest indrukwekkende plekken zeker niet hebben gezien.
Het krioelt van het leven: sprinkhanen in formaten van een vingerkootje tot vingerlengte, vogels, vlinders, bloemen, allerlei insecten, slangen, muizen, roofvogels, onder elke steen die je optilt zitten torren. Je krijgt er steeds meer oog voor en je gaat hoe langer hoe meer zien.
We hebben wandelingen gemaakt van 15 tot 25 kilometer, een zandduin beklommen van zo'n 200 meter hoog, midden in de Gobi bij een kloof geweest waarin een ijslaag van nog zeker een halve meter dikte ligt,
De energie die ik had in de woestijn lijkt nu te zijn verdwenen. Zelfs het oplopen van een trap kost me moeite. Of zou dat door de drukte komen die je hier in de hoofdstad gelijk weer overvalt?
Ja, ik heb ook gesnakt naar water, en ik heb op handen en voeten door het zand gekropen. Maar er is veel meer. De Gobi is een woestijn vol met leven, met voortdurend wisselende landschappen, snelle temperatuurswisselilngen, en allerlei kleuren. Er zijn zandvlakten, maar ook gebieden waar een hele fijne zwarte kiezel de boventoon voert, bergen, zandduinen, dorpjes, alleenstaande gers waar een enkele familie woont, een wegennet van wielsporen waarlangs soms palen met hoogspanningskabels staan.
De temperatuur kan tot boven de 40 graden oplopen en als er dan een wolk voor de zon schuift daalt het in een klap tot 28, 29 graden, en dat voelt KOUD! Vaak is er een bijna snijdende wind. Ofschoon het weinig regent kan er plotseling een zware bui vallen. De nachten zijn koud, maar de lucht is dan vaak helder waardoor je duizenden sterren ziet.
We hebben elke dag grote afstanden afgelegd, en dat vind ik jammer. Aan de andere kant zou ik niet zo veel verschillende kanten van de woestijn hebben gezien als we minder hadden gereisd.
We hebben vele keren gekampeerd hoewel er ook ger-kampen zijn waar we hadden kunnen overnachten, maar dan zou ik de meest indrukwekkende plekken zeker niet hebben gezien.
Het krioelt van het leven: sprinkhanen in formaten van een vingerkootje tot vingerlengte, vogels, vlinders, bloemen, allerlei insecten, slangen, muizen, roofvogels, onder elke steen die je optilt zitten torren. Je krijgt er steeds meer oog voor en je gaat hoe langer hoe meer zien.
We hebben wandelingen gemaakt van 15 tot 25 kilometer, een zandduin beklommen van zo'n 200 meter hoog, midden in de Gobi bij een kloof geweest waarin een ijslaag van nog zeker een halve meter dikte ligt,
De energie die ik had in de woestijn lijkt nu te zijn verdwenen. Zelfs het oplopen van een trap kost me moeite. Of zou dat door de drukte komen die je hier in de hoofdstad gelijk weer overvalt?
-
12 Juli 2010 - 07:37
Michiel De Ruiter:
parken en woestijnen, Vasalis dichtte de poezie in deze bundel, die als thema de tegenstelling tussen en cultuur en natuur heeft.
Jouw ervaring is duidelijk die van de natuur. Die bestaat in Nederland niet meer. Dat wat wij natuur noemen is door menselijk ingrijpen gevormd.
Wat een prachtig om die grote diversiteit te ervaren in een natuurlijke biotoop, de woestijn, waarvan je aanvankelijk denkt dat hij saai en eentonig is. Niets van dat alles dus.
Geniet ervan.
En oh ja, gebrek aan energie en vermoeidheid. Als je terugbent kun je uitrusten. Volhouden dus.
Michiel -
13 Juli 2010 - 10:28
Saskia:
Dappere! Ik ben zo trots op je dat je het maar allemaal doet! Wat een enorme diversiteit aan leven en natuur heb je al gezien zeg. Ik hoop dat je energie weer een beetje terug is, zodat je ook van de rest van je reis kunt genieten en je kunt verwonderen over al het moois dat nog komt. Lieve groet! -
13 Juli 2010 - 15:46
Hillie:
Lieve Klaaske, wat jammer van je fotos allemaal,je hebt er altijd zoveel en ze zijn zo mooi! Maar ja, dat je zelf gezond bent en van je reis geniet is het allerbelangrijkste!
Liefs Hillie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
