De laatste week
Door: Klaaske
Blijf op de hoogte en volg Klaaske
14 Juli 2010 | China, Beijing
Vanmorgen ben ik om 04.00 uur opgestaan voor de vlucht naar Beijing van half 7. Omdat we gisteravond met de hele groep in een hartstikke leuk restaurant afscheid hebben genomen van Mongolie stond ik midden in de nacht voor de keuze: alles netjes inpakken en daar wat slaap aan opofferen, of proppen en slapen. Ik koos voor het laatste. Inpakken is nooit mijn sterkste punt geweest, wegwezen wel.
Niet dat er veel van slapen kwam. Er was kennelijk nog wat vuurwerk over van het Nadaam festival en dat moest natuurlijk op. Op zich prima, maar de auto;s in de buurt raakten van slag: het ene na het andere auto-alarm sloeg aan. Was er net weer een stil, begon er een ander. En toen dat afgelopen was: regen. Niet zo maar wat regen, maar keiharde regen. Dat alles met elkaar houdt je wel uit je slaap.
Na het inchecken in Ulaan Bataar hadden we nog krap een kwartier over voordat ht vliegtuig zou vertrekken. Ik stond bij een boekenstalletje en hoor ineens mijn naam omgeroepen worden. Wat nu weer, dacht ik bij mezelf. Maar voordat ik er achter was waar ik me moest melden werd er al gebaard dat ik aan boord moest. Terwijl ik al in de slurf sta komt er een man aangerend die me bij de arm grijpt en me vraagt mee te komen. Dan schrik je toch wel even.
Ik moest helemaal mee naar beneden, waar de bagage wordt ingeladen. Of ik mijn backpack even wilde openmaken want er zat iets verdachts in. Shit, dacht ik, had ik het nou maar netjes ingepakt.
Het bleek te gaan om een aantal stenen die ik uit de woestijn had meegenomen. En dat mag blijkbaar niet. Ik was zo goed niet of ik moest mijn tas helemaal leeg maken (ondertussen tikte de tijd snel verder), de stenen werden onderzocht, er werd wat heen en weer gemompeld, en uiteindelijk besloot men dat ik er een als souvenir mocht meenemen. Kies maar.
Dan alles weer terugproppen, en dat gaat op zo'n moment helemaal niet, wat de bagageman dus maar van me overnam. Die wilde natuurlijk ook wle van me af. En toen rennend terug naar de gate, want ik wilde dit keer wel mee.
Met een rooie kop (van gene en van het rennen) strompel ik het vliegtuig in en zoek mijn plaats. Is bezet. De steward komt naar me toe en wil me wegsturen met de woorden "all seats are taken, you leave". Al moet ik in het gangpad staan, ik ga niet weg, denk ik bij mezelf. Een vrouw met een klein kindje zitten op mijn plek. Het gaat me aan het hart dat zij daar weggestuurd worden, maar het is wel mijn plek. Wat er uiteindelijk met hen gebeurd is weet ik niet, feit is wel dat ik in Beijing ben.
Internetten is hier niet zo makkelijk. Je krijgt een strikte tijdslimiet en als je je paspoort niet bij je hebt kun je het vergeten.
Ik zit hier in een enorme zaal met wel 100 computers, als het er niet meer zijn. Allemaal jongens om me heen, de ene kijkt film, de ander zit in een game. Best leuk zo.
Morgen een trip naar de Muur. Ik ben heel benieuwd.
Wordt vervolgd.
Niet dat er veel van slapen kwam. Er was kennelijk nog wat vuurwerk over van het Nadaam festival en dat moest natuurlijk op. Op zich prima, maar de auto;s in de buurt raakten van slag: het ene na het andere auto-alarm sloeg aan. Was er net weer een stil, begon er een ander. En toen dat afgelopen was: regen. Niet zo maar wat regen, maar keiharde regen. Dat alles met elkaar houdt je wel uit je slaap.
Na het inchecken in Ulaan Bataar hadden we nog krap een kwartier over voordat ht vliegtuig zou vertrekken. Ik stond bij een boekenstalletje en hoor ineens mijn naam omgeroepen worden. Wat nu weer, dacht ik bij mezelf. Maar voordat ik er achter was waar ik me moest melden werd er al gebaard dat ik aan boord moest. Terwijl ik al in de slurf sta komt er een man aangerend die me bij de arm grijpt en me vraagt mee te komen. Dan schrik je toch wel even.
Ik moest helemaal mee naar beneden, waar de bagage wordt ingeladen. Of ik mijn backpack even wilde openmaken want er zat iets verdachts in. Shit, dacht ik, had ik het nou maar netjes ingepakt.
Het bleek te gaan om een aantal stenen die ik uit de woestijn had meegenomen. En dat mag blijkbaar niet. Ik was zo goed niet of ik moest mijn tas helemaal leeg maken (ondertussen tikte de tijd snel verder), de stenen werden onderzocht, er werd wat heen en weer gemompeld, en uiteindelijk besloot men dat ik er een als souvenir mocht meenemen. Kies maar.
Dan alles weer terugproppen, en dat gaat op zo'n moment helemaal niet, wat de bagageman dus maar van me overnam. Die wilde natuurlijk ook wle van me af. En toen rennend terug naar de gate, want ik wilde dit keer wel mee.
Met een rooie kop (van gene en van het rennen) strompel ik het vliegtuig in en zoek mijn plaats. Is bezet. De steward komt naar me toe en wil me wegsturen met de woorden "all seats are taken, you leave". Al moet ik in het gangpad staan, ik ga niet weg, denk ik bij mezelf. Een vrouw met een klein kindje zitten op mijn plek. Het gaat me aan het hart dat zij daar weggestuurd worden, maar het is wel mijn plek. Wat er uiteindelijk met hen gebeurd is weet ik niet, feit is wel dat ik in Beijing ben.
Internetten is hier niet zo makkelijk. Je krijgt een strikte tijdslimiet en als je je paspoort niet bij je hebt kun je het vergeten.
Ik zit hier in een enorme zaal met wel 100 computers, als het er niet meer zijn. Allemaal jongens om me heen, de ene kijkt film, de ander zit in een game. Best leuk zo.
Morgen een trip naar de Muur. Ik ben heel benieuwd.
Wordt vervolgd.
-
14 Juli 2010 - 08:24
Teake:
En wie mag die steen weer afstoffen? Ik! Neem je ook een stukje muur mee? -
14 Juli 2010 - 10:56
Saskia:
Oh jee! Ha ha, sta je dan met je goeie gedrag... Ben benieuwd wat ze met de stenen doen die ze hebben ingenomen.
Ik hoef geen steen van die muur hoor! Hoef je alleen voor Teake wat mee te nemen, dat scheelt weer sjouwen. Bovendien mag één steen blijkbaar wel, in ieder geval in Mongolië, dus dan scheelt het ook weer gedoe bij de douane.
Liefs! -
15 Juli 2010 - 19:59
Ineke En Jan:
Lieve Klaaske, we zijn net terug van een korte vakantie met Rick en Amber. Dus mijn reactie komt op de laatste 3 mails. Wat een ramp van je foto's, bovendien ook niet meer te herstellen. Gelukkig heb je de verslagen zo kleurrijk verteld dat ik het zo voor me zie. Alleen het afzien wil ik er niet bij hebben. Maar gelukkig ben je dat thuis vaak al weer vergeten, zo is mijn ervaring, en zijn dit toch de meest onvergetelijke reizen. Wat een toestand ook met de stenen. Ik had je moeten waarschuwen, maar heb zelf ook wel eens schelpen(zelfs stukjes koraal) meegenomen in een reistas vanuit Maleisie. Neem dus maar geen stukje van de muur mee, want in China zijn ze niet misselijk met straffen. Nog veel plezier in de resterende dagen. Groetjes, Ineke en Jan. -
16 Juli 2010 - 09:20
Klaas,Marieke,Vivian:
Jeetje wat maak jij weer wat mee zeg, gelukkig dat je toch nog mee kon naar Beijing. Wij zijn erg benieuwd hoe je de muur gaat vinden en neem daar maar geen stukje van mee (hihi). Wij zijn ook benieuwd of het je nog gaat lukken om een chinese opera te zien.
Veel plezier!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
